Kinderen van Madagascar

Hallo allemaal,

Na twee weken rondreizen in Madagascar hebben we eindelijk de gelegenheid om onze ervaringen en indrukken op te tekenen.

De eerste week stond nagenoeg in het teken van stichting Madalief, een Nederlands-Madagassische organisatie die hulp biedt aan kansarme kinderen en alleenstaande moeders in de hooglanden van Madagascar. Voor de reis hadden we al intensief contact gehad met Remi, een Nederlandse vrouw die voor de stichting de zaken ter plaatse verzorgt, waaronder het bestieren van een guesthouse dat werkgelegenheid schept voor de lokale bevolking. Samen met haar hadden we onze route voor de komende weken uitgestippeld.

Door haar man werden we in de hoofdstad Antananarivo opgehaald, waarna we met open armen werden ontvangen in Antsirabe, de locatie van het guesthouse. Het was de bedoeling om de eerste dagen rustig te wennen aan het ritme, maar de dagen vulden zich als vanzelf waarbij we volledig werden opgenomen in het leven hier. Remi en haar familie namen ons mee naar de festiviteiten rondom 26 juni, de onafhankelijkheidsviering. Zo zaten we vol verbazing te luisteren naar gospelzang van militairen en een koor. De avond erna liepen we mee in een lampionnenoptocht voor de kinderen en hebben we te midden van duizenden andere feestgangers genoten van erg mooi vuurwerk. Superleuk om zo meegenomen te worden in het gewone leven, wat nu extra bijzonder was.

Dat je ook zonder feestelijke activiteiten overal mensen op straat ziet, werd ons de volgende dag duidelijk tijdens een 50 kilometer durende fietstocht. Hoe afgelegen ook, je ziet overal mensen. We hoorden uit de meest onverwachte hoeken en gaten “salama” of “vaza” om ons te begroeten. De mensen hier zijn erg vriendelijk voor de vaza, wat zoveel betekent als welkom vreemde, die zover heeft gereisd om bij ons te komen. De tocht zelf leidde ons langs dorpjes, meren, de bergen in en tussen rijstvelden. Wat een schitterende uitzichten! Ook bijzonder waren de lokale runderen of zebu’s: een soort koe maar dan met een extra bult op zijn rug en imposante hoorns.

Na deze eerste kennismaking met het land vervolgden we onze weg naar Ambositra, waar we zouden verblijven in een weeshuis met drieëntwintig kinderen. Het weeshuis is een van de pijlers van stichting Madalief en wordt ter plaatse gerund door Madame Honorine, die het helpen van mensen als haar roeping beschouwd. Daarnaast is zij onderwijzeres voor zeventig kleuters op het nabijgelegen schooltje en helpt zij de allerarmsten in de buurt. Onze twee extra gevulde tassen met kleertjes, speelgoed en schoolspullen werden goed ontvangen. Hoewel we al eerder hadden gezien dat mensen moeite hebben om de eindjes aan elkaar te knopen, werd ons hier pas echt duidelijk in wat voor schrijnende situatie sommige mensen, zelfs kinderen, zich verkeren. Ondanks de kou worden ze de straat opgestuurd en aan hun lot overgelaten.

’s Middags hebben we ballonnen uitgedeeld. Het nieuws verspreidde zich als een lopend vuurtje: kinderen kwamen van heinde en ver om ook een ballon te bemachtigen. We hebben ook kindjes gezien van een jaar of drie, met gescheurde kleren die op zichzelf aangewezen zijn. Madame Honorine vertelde ons dat sommige kinderen kilometers hadden gelopen. Enkel en alleen voor een ballon. Hierdoor werden we keihard met onze neus op de feiten gedrukt. De realiteit hier staat zo ver af van wat we in Nederland gewend zijn. Het meest opmerkelijke was dat ze zoveel vreugde uitstraalden en gewoon speelden, net als ieder ander kind. Tegelijkertijd is het ook enorm frustrerend dat deze mooie, onschuldige kinderen onder deze omstandigheden moeten zien te overleven. Kortom: indrukwekkend.

Madame Honorine doet net dat kleine beetje extra, waardoor veel mensen geholpen zijn. Wij probeerden haar op onze beurt te ondersteunen waar dat kon. Het weeshuis werd draaiende gehouden door lokale vrouwen en de wat grotere kinderen, die weer zorgden voor de kleinere. Veel hulp was daar nog niet nodig, maar wanneer je boodschappen moet doen voor vijfentwintig man zijn een paar handen altijd welkom. Temeer omdat er geen supermarkt is en dus alles op de traditionele markt gehaald moet worden. Voor ieder product heb je een kraampje. Daarna vonden de kinderen van het weeshuis en de wijk het erg leuk om met Robin bellen te blazen, te voetballen of andere spelletjes te doen.

In de ochtenden gingen we mee naar school en namen we gewoon deel aan de les. Omdat er al gedurende aantal maanden gestaakt wordt in het onderwijs, komen nu veel minder kinderen dan gebruikelijk. Madame Honorine gaat echter stug door. Bijkomend voordeel is dat de kinderen die wel verschijnen, overdag tenminste een fatsoenlijke maaltijd binnenkrijgen. Ook dit wordt verzorgd door Madalief in de nabijgelegen schoolkantine.

We hebben met eigen ogen gezien dat de stichting het verschil maakt in de levens van veel kansarme mensen in Madagascar. Je kunt de wereld niet verbeteren, maar wel iemands wereld. En dat is precies wat de stichting doet. Donaties zijn dan ook altijd meer dan welkom. Normaal gesproken gebruiken we deze site niet hiervoor, maar voor Madalief maken we graag een uitzondering. Kijk op www.madalief.nl voor meer informatie.

Na een aantal dagen onderdeel te hebben uitgemaakt van deze familie vertrokken we met weemoed naar onze volgende bestemming, Ranomafana. Van de hooglanden gingen we de jungle in om de bijzondere beestjes waaronder lemuren, waar Madagascar bekend om staat, te spotten. Het geluk bleek aan onze zijde. Zo hebben we diverse soorten bamboelemuren, rare gekko’s en kameleons gezien. Een pittige tocht door de dichte jungle, maar absoluut de moeite waard en een goede opwarmer voor wat nog komen gaat.

Op aanraden van Remi mochten we onze volgende stop, Camp Catta, niet overslaan. Het afgelegen kamp ligt te midden van een vallei waardoor je prachtig uitzicht hebt op het Andringitra-gebergte. Door de desolate ligging van het kamp heb je het gevoel dat je in de middle of nowhere verblijft, zeker ook omdat we de enige gasten waren die in een tent sliepen. We hebben daar een berg genaamd de Chameleon beklommen samen met een ervaren gids. Een zeven uur durende klim met adembenemende vergezichten. Bij terugkomst stond er nog een verrassing te wachten: ringstaartlemuren waren in het kamp te bewonderen.

Op dit moment zijn we weer een beetje thuis in het guesthouse van Madalief om bij te komen van alle indrukken en ervaringen. Ook bereiden wij ons voor op het grote avontuur namelijk een vijfdaagse jungletrekking in het primaire regenwoud. Verslag volgt uiteraard zodra we weer in de bewoonde wereld met internet zijn. De vraag is alleen wanneer…

Tot dan!
Loes en Robin