Van sushi naar stamppot

En zo kwam onze reis na vier mooie, onvergetelijke maanden ten einde. Na kerst in Kyoto te hebben gevierd, met verse sushi in plaats van het traditionele steengrillen, zullen we het nieuwe jaar in ons vertrouwde Breda inluiden. In februari staat ons dan een nog groter avontuur te wachten waar we enorm naartoe leven. Op dit moment kijken we vanuit ons hotel in Tokyo uit op Mount Fuji, de bekendste berg van Japan. Morgen vliegen we weer terug naar Nederland. Maar eerst blikken we nog even terug op de laatste dagen.

Met het openbaar vervoer, wat overigens bizar goed georganiseerd is, gingen we naar Kanazawa. Een relatief klein, overzichtelijke plaats die ook wel klein Kyoto wordt genoemd. Mooie tuinen en tempels, diverse interessante musea en talloze winkeltjes met lokale producten waaronder keramiek, maakten het tot een geslaagde trip. Met name dit laatste hebben we veel gekocht, waar we tijdens het inpakken van de tas minder blij mee waren. Maar het past er allemaal in! Het contact met de mensen hier is leuk. We kennen nu ook een aantal woordjes Japans en het is grappig om de verbaasde gezichten te zien wanneer we dit in praktijk brengen. Het is sowieso een cultuur van elkaar veel aanspreken, bedanken en buigingen maken. Handen schudden of lichamelijk contact komt vrijwel niet in het straatbeeld voor.

De volgende activiteit was niet tempel, tuin- of museumgerelateerd. Het was namelijk weer tijd voor een check-up met een verloskundige. Op voorhand voorzagen we nogal wat problemen met de taal en mogelijkheid tot het maken van een afspraak. Een enkel mailtje bleek echter al voldoende en zo zaten we in Kobe bij een gespecialiseerde kliniek, waar Loes en de baby door zowel een verloskundige als dokter werden onderzocht. Alles was wederom prima. Ons verhaal zorgde nog wel voor verwarring en grappige situaties:

"So you are from Netherlands, correct?"
"yes"
"But what is this document?"
"That's a report from our midwife in New Zealand."
"Ahh ok, and also for the sonogram?"
"No, we did that one in the United States."

Raar maar waar: lang op reis gaan tijdens zwangerschap schijnt niet vaak voor te komen:-) Daarnaast vroegen ze zich ook af hoe we in hemelsnaam zolang vrij konden krijgen. De term sabbatical is niet erg bekend in een land waar men gemiddeld zo'n twee weken per jaar vakantie heeft.

Over vakantie gesproken: Yoshi en Shiho hadden vanwege de verjaardag van de keizer een lang weekend vrij en dus gingen we met z'n vieren op pad. Al vroeg zetten we koers naar Kurashiki, waar we in een traditionele ryokan verbleven. Dus sliepen we wederom op een futon en gingen we voor het eten in bad. De rest van de avond liepen we rond in een yukata, een soort ochtendjas, wat eigenlijk best ontspannen was. Ook hier kregen we weer gerechten voorgeschoteld die we nog niet eerder hadden gezien, maar het smaakte allemaal bijzonder goed. Loes heeft voor de zekerheid maar een aantal dingen laten staan en dit gecompenseerd met extra rijst. Yoshi vond het maar lastig dat zwangeren geen rauwe vis mogen eten. In Japan eten ze dit ook tijdens zwangerschap.

Naoshima is een klein eiland met slechts drieduizend inwoners. Zoals jullie in vorige verslagen hebben kunnen lezen, zijn eilandjes wel aan ons besteed. Het is echter wel een andere ervaring wanneer het slechts tien graden is! Maar het eiland zelf was prachtig! De bijzondere architectuur en kunstprojecten brengen Naoshima tot leven en hier hebben we dan ook flink wat kilometers gemaakt. Zowel per fiets als te voet. Het is ook ontzettend gezellig met z'n vieren. Onderling klinkt het erg goed. Loes kletst wat af en Yoshi en Robin delen dezelfde (flauwe) humor waardoor Shiho en Loes regelmatig het hoofd schudden. De sfeer is ongedwongen en ze vinden het erg leuk om ons Japan zo intens mogelijk te laten beleven. Als ze zelf moeten werken, tekenen ze kaartjes van een bepaalde regio of schrijven ze iets in het Japans op, wat we vervolgens bij een loket kunnen laten zien. De gastvrijheid kent bijna geen grenzen.

Kerstavond was ook meteen onze laatste gezamenlijke maaltijd bij hen thuis. We aten zelfgemaakte sushi, wisselden kerstcadeaus uit en bedankten onze Japanse vrienden voor alles wat ze voor ons hebben gedaan. Ooit willen ze nog een keer samen naar Nederland komen voor vakantie. Een accommodatie hoeven ze in ieder geval niet te zoeken...

Kerst hebben we in Kyoto gevierd. Dankzij lokale versies van 'Last Christmas' en 'All I want for Christmas is you' kwamen we een beetje in de sfeer. Maar niet helemaal. Daar was het hier te warm voor. In Kyoto hebben we nog een aantal bijzondere monumenten aangedaan, waaronder de gouden tempel en de zogenaamde 'thousand shrines.'

Eergisteren knalden we met tweehonderdvijftig kilometer per uur naar Tokyo, waar we nog een dag met Yoshi en Shiho hebben gedeeld. Souvenirs shoppen en lekker eten. Daarna moesten we dan toch echt afscheid nemen, wat best emotioneel was. We hebben dan ook drie weken intensief met elkaar opgetrokken. Ooit zien we elkaar weer.

En nu is onze droomreis dan toch echt voorbij. We zijn ontzettend blij dat we deze toch al bijzondere periode op deze intense manier samen hebben kunnen beleven. En welke baby kan zeggen dat hij/zij voor de geboorte al de wereld rond is geweest? We hadden het niet anders gewild... Nu is het tijd om weer terug te gaan, om over niet al te lange tijd een nieuwe wereldreiziger te verwelkomen.

Bedankt voor al jullie reacties, op welke manier dan ook. Wij vonden het erg leuk om deze te lezen. Alle goeds voor 2014!

Groetjes,

Loes & Robin

P.S.

Het is ons niet meer gelukt om de foto's bij dit bericht te plaatsen. Deze zullen in Nederland volgen.