3 op reis, maar dan anders

Wow, het verschijnen van dit bericht markeert ook meteen de helft van onze reis. Time flies...De roadtrip door de Verenigde Staten lijkt alweer een eeuwigheid geleden, terwijl we er een week of vijf geleden nog waren. Hetzelfde geldt voor Frans-Polynesië, hoewel we door de hoeveelheid kust en water in Nieuw-Zeeland nog altijd redelijk in de eilandsfeer zitten. We hebben er onze buik in ieder geval nog niet van vol. Nou ja, Loes natuurlijk wel een bolle buik.

Anyway, we waren gebleven bij Moorea, een buureiland van Tahiti, met weelderige natuur en baaien waar ontdekkingsreiziger James Cook in de 18e eeuw erg van onder de indruk was. De beste man had smaak! Na twee weken op de relatief 'vlakke' eilanden Rangiroa en Fakarava te zijn verbleven, was Moorea met haar groene bergen en idyllische baaien weer een heel andere ervaring. Voordat we het eiland gingen verkennen, konden we het niet laten om ook hier eerst een kijkje onder water te nemen. Dat ging vrij eenvoudig. Blijkbaar hadden we een accommodatie geboekt waarbij ook een excursie hoorde, namelijk zwemmen met roggen en baby-haaien. Na een tocht op een lokaal bootje, waarbij we het halve eiland vanaf het water konden aanschouwen, stopten we bij een rif van zo'n anderhalve meter diep. Het water was zo helder dat we de beesten al direct konden zien. Gracieus begaven ze zich door het water. Wat waren het er veel! Toen Loes vanuit de boot per ongeluk een soort van bommetje maakte, gingen deze er gauw vandoor, om gelukkig niet veel later weer terug te keren. Erg gaaf om ze van zo dichtbij mee te maken.

In het vorige bericht lieten we al doorschemeren dat het eilandleven en bijbehorend ritme ons erg goed bevalt. Een half uur uur lopen om een stokbroodje te halen? Geen probleem. Bij een visrestaurant vis bestellen om vervolgens te horen dat ze dat niet hebben, omdat de benzine van de vissersboot op was? Kan gebeuren. Lokale lifters meenemen, waarbij een rottige geur de auto vult en die kerel zegt; 'O yeah, I've got some fish with me. Dinner.' Tja, zo gaat dat hier. De volgende anekdote is echter te mooi om niet te delen: Omdat Moorea relatief groot is, hadden we besloten een auto te huren.

Op de website van de verhuurmaatschappij bleek dat ze ook een kantoor hadden op ongeveer drie kwartier lopen van onze bungalow. Handig! Na een wagen geboekt te hebben gingen we de volgende dag op pad om deze op te halen. Toen we hevig bezweet van de wandeling aankwamen bij het betreffende adres, zagen we een aantal leegstaande panden. Verder niets. Terug naar het stadje, waar een soort VVV kantoor(tje) was. 'Ahh Europcar', zei de medewerker en met volle overtuiging wees hij in de richting waar we net vandaan kwamen. Dus wij terug. Robin besloot achterlangs te lopen, over een aantal privé-terreinen, en kon toen inderdaad concluderen dat er, getuige een vergeeld bordje, ooit een Europcar kantoor had gezeten. Wij weer naar het VVV kantoortje, waarbij een andere medewerker doodleuk zegt: ' O ja, die bestaat niet meer. Wat is je naam? Dan bel ik wel even voor je dan komen ze je ophalen'. Nog geen twee uur later konden we afkoelen in onze auto met airco. Heerlijk! Deze auto bracht ons langs mooie uitzichtpunten, bosachtige binnenlanden en, daar zijn ze weer, strandjes. Een goede manier om in korte tijd veel te kunnen zien. Na Moorea verbleven we nog een nacht in Tahiti alvorens naar Auckland te vliegen. En zo kwam er een einde aan onze tijd op Frans-Polynesië. Een waar paradijs, zowel boven als onder water, waar we nog vaak aan terug zullen denken. Gelukkig hebben we de foto's nog.

In Auckland was het gelijk doorpakken. Rond half 12 's avonds kwamen we aan bij ons appartement en de volgende ochtend hadden we al een afspraak staan met een verloskundige. Om acht uur zaten we in de bus temidden van schoolkinderen in uniform. Bij de verloskundige was het erg gezellig. Ze vond onze situatie maar wat interessant en wilde ons graag helpen. De controle was uitstekend. De waarden van Loes zijn erg goed en de baby groeit volgens het boekje. Deze laat trouwens ook steeds vaker van zich horen, wat erg gezellig is. 3 op reis, maar dan anders! Goed nieuws dus en een mooi verjaardagscadeau voor Robin, die op deze dag 28 kaarsjes mocht uitblazen. Loes had als verassing een luxe appartement geboekt waar we drie dagen heerlijk van hebben genoten. Ook hebben we een aantal praktische zaken geregeld, zoals wasjes draaien, een kapper bezoeken en hebben we een route uitgestippeld voor de dagen erna. Van Auckland zelf hebben we echter weinig gezien. Maar ach, we komen nog terug.

Met onze huurauto voor de komende tien dagen vervolgden we onze weg, wat al een ervaring op zich was. Men rijdt hier namelijk links en het stuur van de auto zit dus, logischerwijs, ook aan de andere kant. Het gebeurt regelmatig dat Loes de ruitenwissers aanzet als ze naar links wil afslaan. Na een paar dagen waren we hier al aan gewend, wat erg fijn is. Zeker wanneer je huurauto een eigen risico van een paar duizend euro heeft :-) Tijdens de lange autoritten schalt ook met regelmaat Robin's muziek (lees: gitaren!) door de speakers. Bij de wat meer up-tempo nummers begint de baby vaak snel te schoppen, wat erg komisch is. Het opvoeden is dus al begonnen!

Waitomo was de eerste bestemming die we aandeden, bekend vanwege de diverse grotten. Hier hebben we er een aantal van bezocht, waarbij het zien van lichtgevende wormen (ja, wij vinden dat leuk) een hoogtepunt was.

Reizen door Nieuw-Zeeland is qua accommodatie, vervoer en eten goed te doen. Ze maken hier echter overal een attractie van. Dit houdt in in dat er veel in tour-vorm wordt aangeboden, met bijgehorend prijskaartje. Het merendeel van de parken, grotten en natuurgebieden kan worden bezocht onder begeleiding van een gids of na het betalen van entree. Gelukkig zijn er ook talloze wandelroutes die je op eigen houtje kunt maken. Qua activiteiten/tours doen we alleen wat we echt willen zien. Zo hebben we dus Hobbiton, waar ook de Lord of the Rings films zijn opgenomen, overgeslagen. Vijftienjarige Robin had dit maar wat graag willen zien, maar die interesses zijn inmiddels verschoven. Van Waitomo op naar vulkanisch Rotorua.

Rotorua is een middelgrote stad op het noordereiland met een relaxte sfeer. Er zit echter wel een luchtje aan. Letterlijk! Door de vulkanische activiteiten zoals geisers en borrelende water- en modderpoelen hangt er een constante zwavelgeur in de stad. Sinds de zwangerschap is Loes haar reukvermogen toegenomen. Een eigenschap waar ze hier niet zo blij mee was. Gelukkig viel het in ons hostel nog wel mee behalve midden in de nacht. Dan werden we wakker van mega rotte eierengeur. In Rototua hebben we flink gewandeld, wat eigenlijk ook een beetje het thema van onze reis door Nieuw-Zeeland is. Wandelen en van de natuur genieten. Ook hebben een aantal hotsprings bezocht. Natuurlijke baden met een temperatuur van rond de 38 graden, waarbij Loes met regelmaat werd aangestaard door twintig of meer Japanners. De buik groeit dus goed!

De mooiste natuurervaring tot nu toe hebben we echter gehad bij Cook's Cove, een gebied vlakbij onze uitvalsbasis Gisbourne. Hier hebben we een tocht gemaakt door heuvelachtige weilanden, letterlijk tussen de schapen en koeien. Na flink wat keren klimmen en afdalen, kwamen we in de Cove terecht met een prachtig uitzicht. De zon op het water, kliffen om je heen en ontzettend groene weilanden. Terwijl Loes even ging uitrusten, besloot Robin om nog even een extra steile berg te beklimmen over smalle paadjes en over stenen. Beetje tricky, maar heelhuids teruggekomen met een paar mooie foto's als resultaat.

Na de overtocht met de ferry vanuit Wellington zijn we aangekomen in Picton, waar we nog altijd zijn. De komende vier weken zullen we hoofdzakelijk op het zuidereiland verblijven. Loes voelt zich goed, we hebben het erg naar onze zin en zijn altijd weer nieuwsgierig waar we nu weer terecht zullen komen. Jullie lezen het de volgende keer...

Wij willen jullie ook bedanken voor het lezen en reageren op onze verslagen. Op welke manier dan ook. Erg leuk om op deze manier contact te houden.

Groetjes,

Loes & Robin