Bijzondere belevenissen

Op een matje slapen. Oude tempels bezoeken. Bijzondere, soms wat vreemde gerechten eten. Meedraaien in een Japans huishouden. Ons vergapen aan de mooie Japanse tuinen. Extreem snel dronken worden met collega's van Shiho. Eten met stokjes. Nog meer tempels bezoeken. Overal lichtjes zien in het centrum van Osaka. Verdwalen in een gigantisch hotel. Met handen en voeten uitleggen dat er toch echt maar 1 baby in de buik van die westerse vrouw zit.

Zomaar wat anekdotes, opgedaan tijdens onze eerste twee weken in Japan. Een land zo anders dan eerdere reiservaringen. Qua intensiteit en beleving komt eigenlijk alleen Madagaskar in de buurt. En dat wil wat zeggen! Het is bijna onmogelijk om alle bijzondere, grappige en mooie situaties te verpakken in een compact en prettig leesbaar verslag. Toch gaan we een poging wagen :-)

Temidden van de zakenmannen in pak en studenten zaten wij, met onze knalblauwe en oranje backpack, in de avondtrein richting Ueno, een wijk in Tokyo. Gelukkig werden de stations ook in het Engels omgeroepen, want de Japanse tekens zeiden ons vrij weinig... In Ueno stond Ryokan Sawanoya: een traditioneel Japans hotel en ons onderkomen voor de eerste drie nachten. Eigenaar Isao Sawa en zijn vrouw waren erg vriendelijke mensen.

Standaard in Japanse kledij (kimono en slippers) en ontzettend dienstbaar. Enthousiast begeleidde de 76-jarige Isao-san ons naar de kamer om het gebruik ervan te demonstreren. Schoenen uit in het halletje, tassen in een aparte kast, thee kon worden genuttigd aan de kleine salontafel. Met uitzondering van de westerse hotels slaapt men hier op matrasjes. Zo ook wij. Hoewel in de regel comfortabel, was het voor Loes toch een uitdaging om te gaan liggen en op te staan.

De afgelopen weken heeft het kindje namelijk een groeispurt doorgemaakt, met een onpraktische buik als gevolg. Een attractie die, eigenlijk overal waar we komen, op veel aandacht kan rekenen. Zoals ons 'gesprek' met twee vrouwen in de metro, die maar al te graag vanalles wilden weten. Het feit dat we elkaar totaal niet konden verstaan vormde tien minuten lang geen belemmering. En dat het maar 1 kindje was? Nee, dat kon toch echt niet.

De volgende dag won onze nieuwsgierigheid het van de vermoeidheid. Al vroeg liepen we door het bekende park van Ueno en maakten we net zoveel foto's als de gemiddelde Japanse toerist in Nederland. Ondanks het feit dat het hier al winter is, hebben we nog net de laatste blaadjes aan de bomen mee kunnen maken: een gaaf gezicht in de typische Japanse tuinen. Een bezoek aan het nationaal museum maakte ons nog enthousiaster over het land van de rijzende zon. De boeiende, bewogen geschiedenis, de samurai zwaarden en afbeeldingen en en de soms meer dan duizend jaar oude relekwieen: allemaal erg interessant. Zeker na Nieuw-Zeeland, waar het toch voornamelijk om de natuur draaide. Hier draait het vooral om de cultuur. En niet alleen op het gebied van bezichtigen.

De Shinkansen, ook wel bullettrain genoemd vanwege de hoge snelheid, bracht ons binnen drie uur van Tokyo naar Kyoto. In het gigantische station was het even zoeken naar de juiste uitgang, maar al gauw zagen we een bekend gezicht onderaan de roltrap. Het was alweer zeven jaar geleden dat Yoshi en Robin samenwerkten in de tomatenkas, carnaval vierden in Bergen op Zoom, schaatsten en gehaktbal met rode kool aten. Nu was het onze beurt om zijn cultuur te ervaren. Van dichtbij. We verblijven namelijk bij Yoshi en zijn vrouw Shiho thuis. We zijn ontzettend dankbaar voor deze gastvrijheid, want drie weken lang bezoek in huis nemen is natuurlijk niet niks. Ze wonen in Ibaraki, gelegen tussen Kyoto en Osaka. We hebben een eigen kamer, wederom in traditionele stijl. Om de salontafel liggen kussentjes, waarop we zitten tijdens het eten. Voor Loes is er een kleine, lage kruk.

Het is koud buiten, dus Yoshi trakteerde ons op typisch winterse gerechten. In Nederland eten we snert, maar hier hebben ze een andere favoriet, namelijk stoofpot met warme vistestikels. En het smaakte nog ook! Nou ja, volgens Robin dan. Loes heeft, waarschijnlijk door de zwangerschap, een sterke behoefte aan westers eten. Gelukkig is dat hier ook aanwezig. De omgekeerde wereld, want normaal is Loes erg van de lokale gerechten. Robin experimenteert echter voor twee. Kippen- en vissenlever, onderdelen van een octopus: hij laat het zich goed smaken. Naast natuurlijk de sushi, noodles en de vele groenten en stoofpotjes. Heerlijk! Verder houdt Shiho erg veel rekening met Loes en zorgt ze ervoor dat er nagenoeg altijd appelsap, brood en yoghurt voorhanden is.

De eerste dagen hebben we met Yoshi Kyoto en Kobe verkend. Samen bezochten we tempels en aten we in lokale restaurantjes. Bij een indrukwekkend tempelcomplex besloten we ons tot de goden te wenden, welke goden is ons nog steeds niet duidelijk maar alles voor een gezonde baby, nietwaar? Deze bleken Loes goedgezind. Het geluksstokje dat Loes had getrokken voorspelde een voorspoedige zwangerschap en bevalling. Dat zijn mooie berichten!

Nadat het donker was geworden bestegen we met een kabeltrein het hoogste punt van Kobe, vanwaar we een schitterend uitzicht over de stad Kobe tot en met Osaka hadden. Duizenden lichtjes, met daarachter de oceaan. Uitgeput ploften we die avond neer op onze kamer. Nog nagenietend van alle indrukken van de afgelopen dagen.

Op tien december was het feest. Loes was jarig en dit moest natuurlijk gevierd worden. Een sfeervol restaurant was de locatie, met veel verschillende gerechten. Shiho had als verrassing een chocoladetaart laten maken met het opschrift 'Happy Birthday Loes.' Een ontzettend lief gebaar. We voelen ons erg welkom en proberen ook een en ander terug te doen. Zo wassen wij af, ruimen de kamer op en vorige week hebben we op onze wijze pasta gemaakt. Een van Yoshi's favoriete Europese gerechten. Als klein gebaar hadden we Delfts blauwe klompjes en een Hollands paartje meegenomen. Hier waren ze erg blij mee en de klompjes hangen nu aan de voordeur. Ook de stroopwafels en drop vielen in de smaak bij Shiho, die dit nog nooit had geproefd.

Ter gelegenheid van de verjaardag verbleven we in een luxe hotel in hartje Osaka, waar we voor het eerst sinds een week weer in een 'normaal' bed hebben geslapen. Leuk voor de afwisseling, maar toch waren we weer blij om weer naar Ibaraki te gaan, wat we inmiddels al echt als thuis zijn gaan beschouwen. Bijzonder hoe snel dat went! Het hotel was enorm groot en bij aankomst konden we de lobby maar niet vinden. Ondertussen passeerden we diverse restaurants, een kapper, apotheek en zelfs een compleet, vijf verdiepingen groot winkelcentrum. Eenmaal bij de receptie stond er een bordje: 'proud to be one of the largest hotels in Osaka.' Nou, wat ons betreft missie geslaagd.

In Osaka zelf hebben we onze ogen uitgekeken. Kolossale bouwwerken, duizenden mensen op het station en uitpuilende restaurants waar men netjes in de rij staat. Een bezoek aan de uitgaanswijk Dotonbori toonde aan dat we ons in een van de grootste steden van het land bevonden. Een zes meter grote krab markeerde de ingang van de straat, naast een torenhoge H&M. Felle lichten, harde geluiden en gigantische billboards vormden een aanslag op onze zintuigen. En dan de mensen. Uitgedoste jongeren die op zoek zijn naar een fles sake, proppers die je een club willen binnenkrijgen en erg populaire karaokebars, waarbij de zangkwaliteit als wisselend kan worden omschreven. Zelf hebben we de microfoon nog niet ter hand genomen, maar we zijn nog wel even hier

Tot onze verbazing werden we uitgenodigd voor een Japans eindejaarsfeest met collega's van Shiho. 'Goeiedag', zei een van hen bij binnenkomst. Later hoorden we dat hij twee weken op de uitspraak had geoefend. Het is gebruikelijk om voor het eten een warm bad te nemen. Dit geldt overigens alleen voor mannen. En zo zat Robin in een heet bad met een zak citrusvruchten, terwijl Loes ondertussen allerlei vragen beantwoordde die het gezelschap in het Japans op haar afvuurde.

Iedereen was ontzettend hartelijk en geïnteresseerd in Nederland. Groot was dan ook de vreugde toen we als blijk van waardering de meegebrachte Delfts blauwe klompjes uitdeelden. De sake en andere sterke drank vloeide rijkelijk en al snel ontstond een uitgelaten sfeer. Een leeg glas is niet gebruikelijk tijdens een feest. Wanneer dit toch voorkomt, wordt deze onmiddellijk bijgeschonken door iemand anders dan jezelf. Iets waar Robin na vier grote glazen sake achterkwam. Verschillende mensen hielden een korte toespraak waarin ze ons bedankten voor ons bezoek aan hun land. Op onze beurt bedankten wij hen voor de gastvrijheid.

Op baby-gebied gaat alles nog steeds voorspoedig. De baby groeit nog altijd gestaag. Nou ja, explosief is misschien een beter woord. Ook is deze, getuige de activiteit, zich al de kunst van karate en kung-fu aan het aanmeten. Het is erg fijn dat we hoofdzakelijk dagtripjes kunnen maken vanuit Ibaraki, om het gesjouw met grote tassen zoveel mogelijk te voorkomen. Loes is nu, logischerwijs, sneller moe dan voorheen. Ze voelt zich echter goed en geniet nog volop van alle ervaringen. Aanstaande vrijdag hebben we weer een check-up met een Japanse dokter in Kobe. Gek genoeg was het hier een stuk eenvoudiger te regelen dan in de Verenigde Staten.

Kortom: we vermaken ons uitstekend in dit mooie land met leuke mensen. Nog een kleine twee weken te gaan. Dan zullen we de octopus en rijst weer inruilen voor aardappelen, groentensoep en boerenkool. Maar nu nog even niet...

Tot het volgende bericht!

Groetjes,

Loes & Robin