Allemaal beestjes

Hallo iedereen,

Nu we eindelijk weer over een goede internetverbinding beschikken, kunnen we weer een verhaal plaatsen over onze nog altijd erg mooie reis.
Een reis die met ons bezoek aan Borneo nog mooier is geworden. Maar eerst gaan we terug naar waar we gebleven waren: Singapore.

Tijdens het schrijven van het vorige bericht had Robin het nogal warm, maar dat kwam niet door het feit dat het buiten 36 graden was. Door het vele duiken op Gili eilanden had hij een wondje op zijn enkel dat maar niet wilde genezen. Daar kwamen later rode plekken op zijn been bij en ook hoge koorts. Na anderhalve dag flink zweten en in bed liggen, sleepte Loes hem mee naar de dokter. Niet een zoals wij dat ik Nederland kennen, maar een vage Chinese privekliniek. Erg geruststellend...

Gelukkig bleek de dokter zeer bekwaam en vroeg bij het zien van Robins been meteen of we een week geleden op Bali waren geweest. Dat klopte. Het bleek namelijk dat een tweetal parasieten zich een tijdelijk onderkomen in Robins been had gepermitteerd. En wij ons maar concentreren op goed eten... Gelukkig sloeg de antibiotica snel aan en binnen enkele dagen waren we alweer volop aan het hiken in de jungle. Van Singapore hebben we echter niet veel gezien.

Aangekomen in Kota Kinabalu, een sfeervol stadje met moderne invloeden, zetten wij ons plan uiteen voor de komende periode. Gezien de grootte van Borneo en de inmiddels niet meer onbeperkte tijd, hebben we ervoor gekozen om de provincie Sabah te exploreren (zoals dat zo mooi heet). De eerste stop was Mount Kinabalu National Park met de fameuze berg die het hoogste punt van Zuidoost-Azië markeert. Het park aan de voet van de berg hebben we zelfstandig doorkruist. Gaaf om omgeven te zijn door junglegeluiden en groen tot zover het oog reikt. Onze accommodatie was een afgelegen mountain lodge met een adembenemend uitzicht over een bergdal. Denk aan een Zwitsers chalet, maar dan iets warmer. De eerste nacht was deze zo goed als uitgestorven. De volgende dag was de chalet echter overgenomen door een familie van ruim 50 man die het suikerfeest, vergelijkbaar met kerst, kwamen vieren. Wij waren de enige andere gasten! Overal stonden mensen te koken en te eten. Ook wij mochten meedelen in de feestvreugde en werden, na een grondige inspectie, ook verwend met eten en drinken. Een erg leuke ervaring met hartelijke mensen.

Op ons verlanglijstje stond ook een bezoek aan de orang oetan-opvang in Sepilok. Daar worden zielige aapjes verzorgd en klaargestoomd voor een terugkeer in het wild. 's Ochtends hebben we het voeren bijgewoond. Doordat we dat interessant vonden, bleven we zitten tot alle apen weg waren. Toen we vervolgens richting uitgang liepen, kwam een orang oetan naast ons lopen. Later kwam er nog een bij en met een groepje mensen hebben we ze een tijdlang van dichtbij mogen aanschouwen. Wat aandoenlijk! Je zou er bijna een mee naar huis nemen...Voor beiden was dit een hoogtepunt van de reis.

Borneo staat bekend om zijn met uitsterven bedreigde diersoorten waaronder de orang oetan. We hebben een tocht gemaakt over de Kinabatangan rivier op zoek naar nog meer zeldzame beestjes. Zo hebben we diverse aap- en vogelsoorten gespot en zelfs een orang oetan in het wild gezien! Erg bijzonder omdat de kans hierop erg klein is. Daarna was het tijd om nog meer beestjes te gaan opsporen. Deze keer zochten we het niet in bomen, maar in de diepe, blauwe oceaan. Onze uitvalbasis hiervoor was Semporna in het oosten van Sabah. Een vage stad waar afgezien van het duiken geen bal te beleven valt.

Onze duikschool had ook een backpackershostel met een aangrenzend cafe waar dus iedereen te vinden was. Hier hebben we vier dagen maximaal gedoken met een korte uitstap naar het tropische eiland Mabul. Op de laatste dag hebben we gedoken op een van 's werelds beste duikspots: Sipadan. Normaal gesproken moet je dit een half jaar vantevoren boeken omdat er maar 120 mensen per dag mogen komen. Dit ter bescherming van het gebied. Uiteraard hadden wij dat niet gedaan, maar door puur geluk hebben we via een andere duikschool toch nog twee vergunningen kunnen regelen. Deze moeite bleek niet voor niets geweest. Nog nooit hebben we zoveel haaien en schildpadden bij elkaar gezien tegen een muur van koraal.

Het hele plaatje klopte: overdag heerlijk duiken en 's avonds met diezelfde gezellige mensen een biertje doen in het cafe. Het was zo leuk dat we er eigenlijk nog niet wegwilden, maar na vier dagen duiken waren we stiekem wel toe aan een aantal rustdagen. Lees: urenlang in de bus zitten terug naar Kota Kinabalu.

Op dit moment hebben we nog iets meer dan een week van onze reis te gaan. Deze gaan we zo relaxed mogelijk invullen. En wat is er meer relaxed dan (nog maar eens) een eilandje? Met voldoende leesvoer, zonnebrand en eindelijk weer gewassen kleding gaan we aan ons kleurtje werken op Pulau Mantanani.

Tot het volgende (en laatste) bericht!

Groetjes,

Loes en Robin