Een flink stuk opgeschoten...

Hallo iedereen,

Hier weer een update van onze belevenissen in Maleisië. Sinds het vorige bericht hebben we flink wat kilometers afgelegd en zitten nu in het meest noordwestelijke punt op de grens met Thailand. Nog een paar dagen en dan verlaten we tijdelijk Maleisië om het zuiden van het land van de glimlach te ontdekken. Maar zover zijn we nog niet. Eerst nog even een terugblik van de afgelopen periode.

In Cherating hebben we naast de vuurvliegjes nog een indrukwekkend natuurtafereel mogen aanschouwen: schildpadjes! In het begin was het nog onzeker of het door zou gaan, want schildpadden laten zich natuurlijk niet leiden door een groep betalende toeristen. Uiteindelijk bleek het geluk aan onze zijde en konden we zien hoe de groene zeeschildpad haar eitjes legde (67 in totaal!) op het strand. Gelukkig wordt dit tegenwoordig goed beschermd en worden de eieren uitgegraven en ergens anders uitgebroed. Wij hebben deze schattige babyschildpadjes van dichtbij kunnen bekijken en vervolgens mochten we ze uitzetten in zee. Fantastisch om dit te ervaren.

Met het geluk nog steeds aan onze zijde, hadden we gelijk een bus naar onze volgende bestemming namelijk Kuala Terengganu. Dit leek ons een mooie tussenstop op weg naar het noorden. Daar bleek maar weer eens dat backpacken een mooie manier van reizen is. Je komt ergens aan, belt vervolgens een hostel uit de Lonely Planet en gaat per taxi of te voet naar deze accommodatie.

Onze verwachting van de stad zelf kwam echter niet helemaal uit: deze was grauw, groot en streng islamitisch, wat betekende dat wij erg aangestaard werden. Met name Loes kon op een aantal afkeurende blikken rekenen omdat ze geen hoofddoek op had. Ook was bijna alles gesloten op vrijdag, de islamitische zondag. Toch hebben we het bezoek nog enigszins nuttig kunnen maken met een bezoekje aan de lokale, Chinese kapper. Dit is dan weer een uitdaging om te vertellen hoe je je kapsel wil, als ze geen Engels spreken. Robin was bijna de deur uitgelopen met een typisch Aziatisch kapsel (lees: een fout matje). Gelukkig viel dit nog enigzins te corrigeren. Maar mocht je je afvragen waarom Robin regelmatig zijn petje opheeft, dan weet je de reden:-)

Nee, dan was onze volgende stop, Kuala Besut, vele malen interessanter. Dit kleine vissersdorp heeft op zichzelf niet veel te bieden, maar je kunt er heerlijk aan het water zitten en een hapje eten. Kuala Besut is tevens de opstapplaats voor de ferry naar de Perhentian Islands. Deze tropische eilandengroep wilden we graag bezoeken vanwege de uitstekende duikmogelijkheden. Dit hebben we dan ook maximaal gedaan en daarvoor moesten we zelfs nog even terug de schoolbanken in. Na vier dagen van zwoegen, leren en intensieve oefeningen doen hebben we beiden onze cursus met succes afgerond. Loes mag zich nu rescue diver noemen en Robin mag nu eindelijk ook met zo'n fles op zijn rug naar de visjes kijken.

Met onze brevetten in de pocket zijn we richting Kota Bharu, de hoofdstad van Kelantan vertrokken. Ons hostel daar werd gerund door een ouder echtpaar met een onwijs goed gevoel voor humor. In elke taal spraken ze wel een aantal woordjes wat bij ons resulteerde in zinnen als: "Lekker eten" en " Lekker lekker slapen". Ook was de man, Zeck, een wandelende reisgids waar we ook dankbaar gebruik van hebben gemaakt. De afkomst van de overige gasten was ook weer erg typisch. Het waren praktisch allemaal Nederlanders. Ook in bijna ieder andere plaats komen we ze tegen. We mogen dan een klein landje zijn, we zijn echt overal!

Op de bonnefooi Kota Bharu verkennend, zagen wij een heleboel locals met rode shirtje zich haasten naar het nabijgelegen voetbalstadion. Bij navraag bleek het te gaan om een belangrijke wedstrijd: Kelantan vs Kuala Lumpur. Al deze commotie wakkerde onze nieuwsgierigheid aan en hebben we ook kaartjes kunnen bemachtigen. 3 stuks, wat ook meteen het aantal niet lokale mensen in het stadion was. Als ware popsterren begaven we ons onder luid gejoel en uitnodigingen tot 'high-fiven' naar onze plaatsen. Alsof we nog niet opvallend genoeg waren, had Robin ook nog eens een blauw shirt aan wat, je raadt het waarschijnlijk al, de kleur was van de tegenstander. Hier konden ze gelukkig wel om lachen. De kwalteit van het spel bleef mijlenver achter bij dat van het WK, maar de gemoedelijke sfeer en het fanatisme maakten dat ruimschoots goed.

Kota Bharu herbergt veel bezienswaardigheden waaronder vele tempels. Verder staan de lokalen bekend om hun vakmanschap waaronder zilver bewerken, schaduwpoppen maken en batik. Zecks tour behelsde een bezoekje aan dit alles waarbij we werden rondgereden in een Mercedes oldtimer door onze gids, die tevens taxichauffeur/junglegids en manusje van alles bleek te zijn. De werkloosheid in Maleisië is overigens erg laag. Niet zo gek ook, want praktisch ieder huis heeft wel een winkeltje, restaurant of stalletje voor de deur. Of ze er riant van rond kunnen komen is weer een ander verhaal. Echte armoede hebben we in ieder geval nog niet gezien.

Bij een van de tempels hadden ze zo'n eettentje. Het zag er wel goed uit en zonder enige twijfel bestelde Robin hetzelfde gerecht, nasi krabu, als de vorige klant. Het bleek een goede gok. We hebben heerlijk zitten smullen van blauwe rijst met vis en frisse groente. Ook fruit is hier populair. Overal zie je langs de kant van de weg kraampjes met lokaal fruit van meloenen, bananen tot durian. Dit laatste is wel erg apart fruit en moeilijk te omschrijven. Toen een lokale man dit ons aan wilde bieden, ging dat gepaard met de volgende uitspraak: 'Durian, smells like hell, tastes like heaven.' Wij waren het maar voor de helft met hem eens:) Het stinkt zelfs zo erg dat als een passagier in de bus durian bij zich heeft, de buschauffeur het direct in de bagageruimte stopt.

Na bijna vier weken de oostkust verkend te hebben was het tijd om naar de andere kant te gaan. Vanuit Kota Bharu zijn we dan ook rechtstreeks naar Georgetown, Penang gereden. Een groot eiland waarop verschillende werelden samenkomen. Zo heb je er uiteraard de oude en modernere Aziatische cultuur, maar ook Engelse invloeden, wat voor ons weer even wennen was na zoveel weken door hoofddoekjes omringd te zijn geweest. Voor het eerst zijn we dan ook naar een kroeg geweest waar ze harde muziek draaiden, in overvloed alcohol schonken en waar er gedanst werd. Dat was wel weer even leuk en een spelletje tafelvoetbal maakte het feest helemaal compleet. Verder hebben we ons, na de gebruikelijke stadswandeling, voornamelijk beziggehouden met ontspanning. Zo hebben we ons daar kostelijk vermaakt met een grote bioscoop en naastgelegen spelletjeshal. Heerlijk fout, maar af en toe wel lekker.

Momenteel hebben we het stadse Penang verruild voor het tropische eiland Langkawi. Een eiland dat gevoelsmatig aan Aruba doet denken. Lange witte stranden, groene uitgestrekte binnenlanden en talloze eet- en drinkgelegenheden. Vanmiddag zijn we naar de zogenaamde Zeven Bronnen gegaan. Een hele klus om er te komen, maar eenmaal boven hebben we een verfrissende duik genomen en genoten van het magnifieke uitzicht. Morgen staat er een eilandtour op het programma.

Daarover uiteraard meer in het volgende bericht. Waarschijnlijk vanuit Thailand...

Tot dan!

Groetjes,
Loes en Robin