Gastvrij Maleisië

Allereerst willen we jullie laten weten dat wij het ontzettend leuk vinden om de reacties op onze site te lezen. Gaaf om te weten dat jullie ons volgen.

Het vorige bericht beëindigden we met het plan om het 'echte' Maleisië te gaan ontdekken. Dit gaat zo voorspoedig dat we nu alweer genoeg materiaal hebben voor een nieuw reisverslag.

Het startpunt van expeditie Robinson, Mersing, was voor ons het vertrekpunt voor een tweedaagse jungletocht door het Taman Endau Rompin nationaal park. Om deze tocht te kunnen boeken moesten we bij Omar zijn, blijkbaar een lokale beroemdheid op het gebied van tours. Maar zo veelzijdig als hij wordt beschreven, zo onflatteus troffen wij hem voor het eerst aan: midden in zijn siësta lag hij met zijn dikke buik, op een matrasje op de grond, de halve jungle om te zagen met zijn gesnurk. Echter, nadat wij hem na een half uur wakker hadden gekregen, bleek hij een groots verhalenverteller te zijn. Stop er een kwartje in...
Zo vertelde hij ons al jarenlang betrokken te zijn bij het maken van Expeditie Robinson. Als bewijs kregen we een crew-T-shirt en liet hij ons foto's zien met de Nederlandse kandidaten en presentator.

De volgende ochtend kon de jungletocht beginnen. Bij aankomst zouden we een goedverzorgd ontbijtje krijgen, maar na een tijdje wachten zonder dat er iets gebeurde, kwam de aap uit de mouw: de apen hadden ons brood gestolen! Dan maar een pak koekjes voordat we aan de wel erg warme wandeltocht begonnen. We liepen via een smal paadje door de dichte jungle waar we regelmatig over boomstammen heen moesten klimmen. Onze inspanning werd beloond met een schitterende waterval waar we geruime tijd heerlijk hebben gezwommen.

Onze route werd ook gelopen door een kudde olifanten. We hebben wel een grote hoeveelheid uitwerpselen gezien, maar helaas niet de beesten zelf. Deze kunnen zich blijkbaar erg stil voortbewegen en blijken erg onzichtbaar voor zulke kolossale dikhuiden. Naast olifanten hadden we ook minder gewenste beessies namelijk muggen en bloedzuigers. Zo blijkt dat zelfs ongedierte een voorkeur heeft. De muggen waren voor Loes (nog steeds overigens) en de bloedzuigers vonden Robin erg interessant. Net op tijd voor de hoosbui waren we weer terug bij onze lodge, die midden in de jungle stond. De avond zijn we doorgekomen met een potje kaarten samen met de Maleise gids. Toen hij later op de avond vertrok om de kok weg te brengen, liet hij ons alleen in de jungle achter. De volgende ochtend bleek dat ze onderweg een kudde nogal boze olifanten waren tegengekomen. Onze gids was zo bang geworden dat hij toen maar thuis heeft geslapen.

Na een heerlijk ontbijtje (met brood!) gingen we met de kayak op avontuur uit. We volgden de rivier, genietend van al het natuurschoon om ons heen. Ontzettend vredig, op het geluid van de dieren na inclusief het gebrul van een tijger en het geknor van een aantal wilde zwijnen. Onze gids leidde ons naar de Natural Pool waar we tussen de vele honderden vissen hebben gezwommen. Ook hebben Michel en Robin zich daar prima vermaakt met het gooien van stenen tegen een boomstam, waarvan de gids een spelletje had gemaakt.

Vervolgens zakten we weer verder de rivier af waar nu ook een aantal stoomversnellingen waren. Dat vereist toch even een andere stuurtechniek! Zo bleef Robin hangen in een boom en kwam vlak daarna twee keer vast te zitten op de rotsen. De rest van de tocht heeft hij geprobeerd zijn volgelopen kayak drijvende te houden met een leeg flesje water. Dat was goed voor de nodige hilariteit bij Michel en Loes.

De weg terug was een stuk zwaarder: nu moesten we met de kayak in de hand langs de stroomversnellingen lopen. Daarnaast was het nog een flink stuk peddelen met inmiddels knorrende magen. Ook deze keer wist de gids ons net op tijd veilig en voor de hoosbui naar de junglelogde te loodsen. De Maleise curry smaakte ons erg goed die avond. De kok van deze curry, Ayak, woonde in het nabijgelegen dorpje, Tanjung Gemok, waar wij ook gingen overnachten. Vanuit hier vertrok de ferry naar Tioman eiland, waar maar 1 bank is. Hij bood aan om ons de pinautomaat aan te wijzen en was ook wel in voor een biertje met die Nederlanders. Dat hebben we geweten!

Alcohol is erg moeilijk te krijgen aan de streng islamitische oostkust. Maar daar had Ayak wel een oplossing voor en nam ons mee naar een Chinese kroeg (lees: karaokebar/hoerenkeet). We hebben werkelijk onze ogen uitgekeken en enorm gelachen. Terwijl Loes, ondanks gepaste kleding, werd bestudeerd door iedere man die voorbij kwam lopen, vermaakten Michel en Robin zich kostelijk door diverse Engelstalige hits ten gehore te brengen. Dit tot groot jolijt van de overige bezoekers die normaliter geen toeristen zien in deze kroeg. Ook Ayak kwam niet meer bij van het lachen.

Zo merk je dat je als blanke toerist een ware attractie bent. Dit geldt overigens voor iedere kleine plaats waar we tot nu toe zijn geweest. Ook opvallend is de vergaande vriendelijkheid en behulpzaamheid van de lokale bevolking. We voelen ons in ieder geval erg welkom en dat maakt Maleisië een gastvrij en fijn land om door te reizen.

Na alle ongemakken van de jungle besloten we om een aantal dagen op het idyllisch eiland Tioman door te brengen. Hier hebben we geluierd, gesnorkeld tussen de tropische vissen en koralen en heeft Loes zelfs haar eerste duikje kunnen maken. Ook hebben we met een boottocht het eiland verkend waar we diverse kampungs (dorpjes) en een waterval hebben aangedaan. Heerlijk om even bij te tanken op een bounty eiland voordat de ferry ons weer naar het vasteland zou brengen.

Wij willen graag optimaal cultuur snuiven en maken gebruik van lokale vervoersmiddelen in plaats van luxe airco bussen. Zo zijn we met de lokale bus naar Cherating gereist, met een tussenstop in het pittoreske Pekan. Dit is al een belevenis op zich: regelmatig stappen klassen giechelende schoolmeisjes in, volledig gesluierd en nieuwsgierig naar die blanken met die grote backpacks.

Hier in Cherating hebben we na bijna een week afgesloten te zijn van de buitenwereld weer internet. Gisteravond hebben we een boottocht over de rivier gemaakt op zoek naar vuurvliegjes. Wat magisch als ze naar je toe komen zweven! We waanden ons even in de Efteling.

Morgen reizen we weer verder naar het noorden waarbij we nog niet weten wat ons te wachten staat. Maar zoals Ayak ons verteld heeft: "Best things happen when no plans".

Wie zijn wij om dat in twijfel te trekken?:-) Tot het volgende bericht.

Groetjes,
Loes en Robin